Jerzy Jarek. Głupi dramat

 


Głupi dramat


Jeszcze nie teraz, jeszcze nie teraz
Przecież tak łatwo się nie umiera
Nie, nie otwieraj, nie patrz, nie trzeba
Tam za tą szybą też nie ma nieba

Jeszcze nie trzeba, jeszcze poczekaj
To deszcz po szybie zwyczajnie ścieka
To tylko stróżki deszczu na twarzy
O takim niebie przestań już marzyć

Kładę palce na skronie
I płoną, płoną mi dłonie
Łzy nie ugaszą rozpaczy
Nie można teraz inaczej

Jeszcze nie teraz, jeszcze nie teraz
Przecież tak łatwo się nie umiera
Deszcz tylko pada – ugaś te dłonie
Nic się nie kończy i nic nie płonie

Odejdź od okna, nie, nie otwieraj
Przecież od deszczu się nie umiera
To już minęło, nie płacz, nie trzeba
Już nigdy siebie możesz się nie bać

Płoną, płoną mi dłonie
Wokół cały świat płonie
Moich łez nikt nie zobaczy
Nie mogę teraz inaczej


Nr ZAiKS 1408
ISWC T-909.402.470-1
Kompozytor: Wiesław Tadeusz Michalski IPI / CAE 00219268557
Autor tekstu Jerzy Stanisław Jarek IPI / CAE 00219273470

 



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jerzy Jarek. W moim mieście wieje wiatr

Obraz
  W moim mieście wieje wiatr za oknem od miesięcy wieje wiatr tak nie wiał w moim mieście już od lat a ludzie szczelnie zamykają drzwi a on bezczelnie z ludzi sobie kpi a nie wiał tak piekielnie a nie wiał tak cholernie on nie wiał w moim kraju już od lat wieje może kurz wymiecie z dróg może poukrywa brud może porozgania smród może to nie całkiem wróg za oknem od miesięcy czyha strach obsiada w moim mieście każdy dach a ludzie szczelnie zamykają drzwi a on bezczelnie z ludzi sobie kpi i boją się cholernie i boją się piekielnie obsiada w moim kraju każdy dach nie wiem może to już nowy bóg może da zasady gry może pootwiera drzwi może to nie całkiem wróg po niebie ciężkie chmury goni wiatr tak nie wiał w moim mieście już od lat a ludzie szczelnie zamykają drzwi a on bezczelnie z ludzi sobie kpi a nie wiał tak piekielnie a nie wiał tak cholernie on nie wiał w moim kraju już od lat nie wiem może to już nowy bóg może da zasady gry może pootwiera drzwi może to nie całkiem wróg może kurz wymie
Czytaj więcej

Jerzy Jarek. Piąta rano

Obraz
  Piąta rano już setny raz spomiędzy słów stukotu kół i białych miejsc nie czeka nikt twój czytam list z banalnych zdań układam trakt daleko nie tylko rozdziela nas mrok do diabła no o czym jest znowu twój list a koła stukają do ciebie mnie wiozą przez noc o piątej na dworcu bezsenność zabije znów świt i gorzko mi połykam łzy spomiędzy słów wyziera mrok przytulam twarz do zimnych szyb już setny raz twój czytam list już blisko szarzeje i kończy się noc bezdomnych na dworcu ukoił zły sen beznamiętnie pociąg kołysze po świt śpij spokojnie                        tabletkę wziąłeś na sen za oknem tysiące najczulszych jest miejsc na twoje być może o piątej był czas daleko mnie pociąg zawiezie przez dzień a list tak jak serce zabierze mi wiatr Autor tekstu: Jerzy Stanisław Jarek   IPI / CAE 00219273470 Nr ZAiKS 5057402
Czytaj więcej