Jerzy Jarek. Piąta rano

 


Piąta rano

już setny raz
spomiędzy słów
stukotu kół
i białych miejsc

nie czeka nikt
twój czytam list
z banalnych zdań
układam trakt

daleko
nie tylko rozdziela nas mrok
do diabła
no o czym jest znowu twój list

a koła stukają
do ciebie mnie wiozą przez noc
o piątej na dworcu
bezsenność zabije znów świt

i gorzko mi
połykam łzy
spomiędzy słów
wyziera mrok

przytulam twarz
do zimnych szyb
już setny raz
twój czytam list

już blisko
szarzeje i kończy się noc
bezdomnych na dworcu ukoił zły sen
beznamiętnie pociąg kołysze po świt
śpij spokojnie
                       tabletkę wziąłeś na sen

za oknem tysiące najczulszych jest miejsc
na twoje być może o piątej był czas
daleko mnie pociąg zawiezie przez dzień
a list tak jak serce zabierze mi wiatr


Autor tekstu: Jerzy Stanisław Jarek  
IPI / CAE 00219273470
Nr ZAiKS 5057402



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jerzy Jarek. W moim mieście wieje wiatr

Obraz
  W moim mieście wieje wiatr za oknem od miesięcy wieje wiatr tak nie wiał w moim mieście już od lat a ludzie szczelnie zamykają drzwi a on bezczelnie z ludzi sobie kpi a nie wiał tak piekielnie a nie wiał tak cholernie on nie wiał w moim kraju już od lat wieje może kurz wymiecie z dróg może poukrywa brud może porozgania smród może to nie całkiem wróg za oknem od miesięcy czyha strach obsiada w moim mieście każdy dach a ludzie szczelnie zamykają drzwi a on bezczelnie z ludzi sobie kpi i boją się cholernie i boją się piekielnie obsiada w moim kraju każdy dach nie wiem może to już nowy bóg może da zasady gry może pootwiera drzwi może to nie całkiem wróg po niebie ciężkie chmury goni wiatr tak nie wiał w moim mieście już od lat a ludzie szczelnie zamykają drzwi a on bezczelnie z ludzi sobie kpi a nie wiał tak piekielnie a nie wiał tak cholernie on nie wiał w moim kraju już od lat nie wiem może to już nowy bóg może da zasady gry może pootwiera drzwi może to nie całkiem wróg może kurz wymie
Czytaj więcej

Jerzy Jarek. Głupi dramat

Obraz
  Głupi dramat Jeszcze nie teraz, jeszcze nie teraz Przecież tak łatwo się nie umiera Nie, nie otwieraj, nie patrz, nie trzeba Tam za tą szybą też nie ma nieba Jeszcze nie trzeba, jeszcze poczekaj To deszcz po szybie zwyczajnie ścieka To tylko stróżki deszczu na twarzy O takim niebie przestań już marzyć Kładę palce na skronie I płoną, płoną mi dłonie Łzy nie ugaszą rozpaczy Nie można teraz inaczej Jeszcze nie teraz, jeszcze nie teraz Przecież tak łatwo się nie umiera Deszcz tylko pada – ugaś te dłonie Nic się nie kończy i nic nie płonie Odejdź od okna, nie, nie otwieraj Przecież od deszczu się nie umiera To już minęło, nie płacz, nie trzeba Już nigdy siebie możesz się nie bać Płoną, płoną mi dłonie Wokół cały świat płonie Moich łez nikt nie zobaczy Nie mogę teraz inaczej Nr ZAiKS 1408 ISWC T-909.402.470-1 Kompozytor: Wiesław Tadeusz Michalski IPI / CAE 00219268557 Autor tekstu Jerzy Stanisław Jarek IPI / CAE 00219273470  
Czytaj więcej